KURTHI

- nga Mariana Tengner Barros  

 

Portugal

 

 
 

Ne Galerine Kombetare te Arteve/Tirane

 31 October / Tetor       at 7 pm
 
  Dy fjale per konceptin:
 

..është vazhdimi i hulumtimit tim rreth temave që kam eksploruar në veprat e mia të mëparshme solo. Unë kam qenë e fokusuar në obsesionin  me "ideal / trup i suksesshem", një lloj kanuni evolucionar i strukturuar nga shoqëria perëndimore në bazë të konsumit të mallrave. Unë jam e intriguar nga 'e “pavlefshmja” që fillon të  shfaqet si nje kalim nga trupi privat në ate publik.
E pavlefshme mund të jetë një humbje simptomatike dhe nihiliste që ndodh në këtë tranzicion, në mënyrë që  të mund të ndjekim kanone ku ne të gjithë jemi zhytur, të cilat propagandojnë ndotje të përhershme, bazuar në dëshirën për të "bërë" dhe për "të marrë". Këto kanone që propagandojnë një dëshirë, janë veçanërisht të lidhura me 'industritë' dhe 'post-industritë ", te cilat galopojnë  nëpër shoqëri virtuale, plot iluzione dhe kurthe, duke dashur për të na mbajtur në një gjendje të argëtimit egoist, me qëllim që disa të mund të triumfojë në këtë lojë perverse, që është  pikërisht "shoqëria bashkëkohore".
Ka një kënaqësi  të caktuar në të qenit pasiv, në të qënit një "kanal" për dëshirën. Televizioni dhe media të tjera janë platforma ideale për të provuar se ju "mund" të jeni  një subjekt. Fuqia e "imazhit" është e tmerrshme, sidomos kur  lidhet me trupin.
Ky burim nuk i shërben një nevojë të thellë, diçka që ushqen rrënjët tona, por ajo është vend i dobishëm për të përhapur merchandizmin e iluzionit të madh, gjithmonë në formë çmendurie.

Trupi  ynë bëhet si "armë" dhe "objektiv" dhe ne vazhdojmë të perceptojnë veten si një makinë bionike, sepse kur ne shikojmë veten në pasqyrë, ne duam ta kapërcejme ate, ne duam një intimitet publik, ne duam të jetë poster ajo që ne shohim, edhe nëse kjo do të thotë ndalim të asaj çfarë jemi. Ne kemi për qëllim që të jemi trans human apo edhe të post human, për të arritur një trup ideal (si në aspektin e bukurisë dhe shëndetit) përmes teknologjisë dhe artificeve.		  


A solo by / Nje solo nga  MARIANA TENGNER BARROS    
Artistic advisor(keshillues): MARK TOMPKINS   
Assisted by : ANTÓNIO MV and NUNO MIGUEL   
Video: ANTÓNIO MV and MARIANA TENGNER BARROS   
Texts: MARIANA TENGNER BARROS and NUNO MIGUEL   
Costume: ANTÓNIO MV   
Set: NUNO MIGUEL, ANTÓNIO MV and MARIANA TENGNER BARROS    
Music : FILIPE LOPES   
Dramaturgy collaborator: JOÃO MANUEL DE OLIVEIRA   
Production: EIRA   
Coproduction: CIRCULAR - FESTIVAL DE ARTES PERFORMATIVAS   

THE TRAP

About the concept:
 

..is the continuation of my research around themes I have been exploring in my previous solo works. I have been focusing on the obsession with the "ideal/sucessful body", a kind of evolutionary canon structured by Western society based on the consumption of goods. I am intrigued by the ‘void’ that begins to appear as one passes from ‘private’ to the ‘public’ body. The ‘void’ could be a symptomatic and nihilistic loss that takes place in this transition, so that one can follow the canons in which we are all immersed, which propagate permanent contamination, based on the desire to "become" and “obtain”. These canons that propagate a desire, are particularly linked to ‘industry’ and ‘post-industry’, which gallop through virtual society, full of illusions and traps, wanting to keep us in a state of selfish entertainment so that some can triumph in the perverse game that is ‘contemporary society’. In a deeply empirical observation, I see people increasingly isolated in front of the screen, watching, sometimes appearing, with the simple purpose of being ‘objectified’ for the sake of a particular pleasure, to prove they exist and can, for a while, erase the burden of being ‘subject’. There is a certain pleasure in being passive, in being a ‘channel’ for desire. Television and other media are ideal platforms to prove that you "could" be a subject. The power of ‘image’ is terrifying, especially when associated with the body.       This source does not serve a deep need, something that feeds our root, but it is instead useful to spread the merchandising of the great illusion, always in the form of distraction.
Our own body becomes both "weapon" and "target" and we continue to perceive ourselves as a bionic machine because when we look at the mirror, we want to overcome ourselves, we want an intimate "public," we want to be the poster we see, even if that means stopping what we are. We aim to be trans human or even post human to achieve an ideal body (both in terms of beauty and health) through technology and artifice.


  
   
 
 
   
www.dancealbfest.com                            Drejtues artistik i ADM: GjergjPrevazi